Að vanda sig
|
Fréttablaðið
birti forustugrein um daginn undir yfirskriftinni „Alþingi þarf að vanda
sig“. Þar segir m.a.: „Stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd þingsins hafði
tillögu stjórnlagaráðs að breyttri stjórnarskrá til umfjöllunar í fimm
mánuði.“ Þetta er ekki rétt. Frumvarpið var afhent Alþingi 29. júlí
2011. Við erum að tala um átta mánuði, ekki fimm. |
Síðan segir í leiðaranum: „Í stað þess að fara efnislega ofan í saumana
á málinu, leita umsagna sérfræðinga, skýra óskýrt orðalag, lagfæra
misræmi í ákvæðum ... skilaði meirihluti nefndarinnar af sér ómerkilegri
og illa unninni þingsályktunartillögu um að þjóðin yrði spurð álits á
tillögu stjórnlagaráðs.“ Ekki er þetta heldur rétt. Nefndin ræddi við
sérfræðinga og aðra, vann úr þessum viðræðum og spurði Stjórnlagaráð
síðan bréflega um hugsanlega „óskýrt orðalag“ og hugsanlegt „misræmi í
ákvæðum“ á fáeinum stöðum í frumvarpinu. Hvorugu reyndist vera til að
dreifa, svo sem Stjórnlagaráð skýrði í svari sínu til þingnefndarinnar
11. marz sl., enda gaf nefndin ekki heldur neitt slíkt í skyn í bréfi
sínu til Stjórnlagaráðs. Ef í frumvarpinu væri að finna dæmi um „óskýrt
orðalag“ og „misræmi í ákvæðum“, hefði ritstjóri
Fréttablaðsins trúlega
tilgreint þau. En það gerði hann ekki, þótt ætla megi, að hann og aðrir
andstæðingar frumvarpsins hafi leitað með logandi ljósi að slíkum dæmum
í átta mánuði. Stjórnlagaráð hafði færum ráðgjöfum og sérfræðingum á að
skipa við vinnu sína. |
Sjálfstæðisflokkurinn og Framsóknarflokkurinn eiga þrjá fulltrúa í
stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd Alþingis, alla löglærða. Þessum þrem
fulltrúum minni hlutans hefði verið í lófa lagið „að fara efnislega ofan
í saumana á málinu, leita umsagna sérfræðinga, skýra óskýrt orðalag,
lagfæra misræmi í ákvæðum ...“ eins og
Fréttablaðið lýsir eftir, en
þeir hafa þó engin gögn lagt fram í þá veru, ekki frekar en meiri hluti
nefndarinnar. Mér dettur ekki í hug að efast um, að þau eru öll eins og
ritstjórinn að reyna að vanda sig. |
Þingnefndin leitaði ekki álits erlendra sérfæðinga á frumvarpi
Stjórnlagaráðs. Á því getur varla verið önnur skýring en sú, að
nefndinni þótti það ástæðulaust eftir að hafa kynnt sér frumvarpið.
Nefndin leitaði ekki heldur til Feneyjanefndarinnar,
sem á vegum Evrópuráðsins er iðulega fengin til að fjalla um nýjar
stjórnarskrár í álfunni með lýðræði og mannréttindi að leiðarljósi.
Lýðræði og mannréttindum er gert hátt undir höfði í frumvarpi
Stjórnlagaráðs. Því hefur þingnefndin trúlega ekki séð ástæðu til að
leita eftir umsögn Feneyjanefndarinnar.
|
Leiðari Fréttablaðsins heldur
áfram: „Það liggur svo fullkomlega í augum uppi að málið var vanreifað
og óklárað af hálfu Alþingis að það er mikil blessun, en alls ekki
bölvun, að þjóðin skuli ekki verða spurð álits á tillögum um breytingar
á stjórnarskrá samhliða forsetakosningunum.“ Blaðið missir marks.
Alþingi fól Stjórnlagaráði að semja frumvarp til nýrrar stjórnarskrár,
þar eð Alþingi hefur ekki tekizt að gera það í 67 ár þrátt fyrir
ítrekaðar tilraunir. Hlutverk Alþingis nú þarf ekki að vera annað en að
standa við eigin samþykkt um að halda þjóðaratkvæðagreiðslu um
frumvarpið samhliða forsetakjöri 30. júní, eða síðar í haust. |
Fréttablaðið
segir: „Þingið þarf að taka efnislega afstöðu til þeirra tillagna sem
fyrir liggja“. Þingið þarf þess þó einmitt ekki. Þingið fól öðrum að
vinna verkið og á því ekki að hrifsa það til sín aftur. Staðhæfingar
Fréttablaðsins um „innri
mótsagnir í grundvallarplaggi stjórnskipunarinnar“ eiga ekki við rök að
styðjast, enda myndi blaðið þá trúlega tefla fram þeim rökum. Enginn
hefur á átta mánuðum nefnt nokkurt gilt dæmi um „innri mótsagnir“.
Fullyrðingar um „innri mótsagnir“ og annað í þeim dúr eru yfirvarp
þeirra, sem reyna að klæða andúð sína á frumvarpinu í lagatæknilegt
dulargervi. Frumvarpið á andstæðinga eins og eðlilegt er. Sumir eru
andvígir auðlindum í þjóðareigu, jöfnu vægi atkvæða, greiðum aðgangi að
upplýsingum og ýmsum öðrum réttarbótum, sem frumvarpið kveður á um.
Leitt er að sjá Fréttablaðið
bergmála andstöðu sérhagsmunahópa gegn sjálfsögðum mannréttindum. En
þeir eiga ekki Ísland. Þjóðaratvæði er ætlað að sannreyna vilja fólksins
í landinu. Þjóðin á sig sjálf. |