Þorsteinn Gíslason (1867-1938). Ritstjóri og skáld. Las norræna tungu og bókmenntir í Háskólanum í Kaupmannahöfn, en fékk ekki að taka próf, þar eð heimspekideild háskólans viðurkenndi ekki íslenzkar bókmenntir eftir 1500 sem verðugt ritgerðarefni. Þessi neitun gaf honum tilefni til að ítreka tillögu sína um stofnun íslenzks háskóla, en tillaga hans um það hafði áður verið felld á fundi íslenzkra stúdenta í Höfn með 20 atkvæðum gegn 1. Hann var skilnaðarmaður í stjórnlagadeilunni við Dani. Þorsteinn var ritstjóri Sunnanfara (1894-1898), Dagskrár (1896-1897, með Einari Benediktssyni), Íslands (1897-1899), Bjarka (1899-1904, með Þorsteini Erlingssyni), Skírnis (1903), Óðins (1905-1936), Lögréttu (1906-1936) og Morgunblaðsins (1920-1924). Í bundnu máli birti hann Kvæði (1893), Nokkur kvæði (1904), Ljóðmæli (1920), Dægurflugur (1925) og Önnur ljóðmæli (1933). Hann birti einnig laust mál, meðal annars Þætti úr stjórnmálasögu Íslands árin 1896-1918 (1936) og margar þýðingar á verkum eftir Björnstjerne Björnson, Fjodor Dostojevskí, Emile Zola, Rudyard Kipling, Guy de Maupassant, Walter Scott, Gunnar Gunnarsson og Henrik Ibsen.

Til baka