Bankahremmingar síðustu ára vitna um vandann. Byrjum í Bandaríkjunum. Upphaf hremminganna þar má rekja til þess, að Bandaríkjaþing felldi úr gildi regluverkið, sem Franklin Roosevelt forseti og bandamenn hans á þingi höfðu leitt í lög í kreppunni miklu snemma á fjórða áratug síðustu aldar. Lög og reglur bönnuðu bönkum eftirleiðis að braska með innstæður og taka með því móti áhættu á kostnað annarra. Þetta fyrirkomulag reyndist vel. En bankamönnum héldu engin bönd eftir 1980. Þeir fylltu gullkistur stjórnmálamanna og flokka og fengu þá smám saman til að þykjast ekki muna eftir því, sem allir áttu að vita um varnir ríkisstjórnar Roosevelts gegn nýrri kreppu. Því fór sem fór. Kannski voru mistök Roosevelts þau að reyna ekki að leiða kreppuvarnirnar í stjórnarskrá, því að þá hefði stjórnmálamönnunum ekki veitzt svo auðvelt að nema þær úr gildi. Málið er samt ekki einfalt, þar eð Kanadamenn hafa aldrei talið sig þurfa að banna brask með innstæður og hafa aldrei kallað yfir sig bankakreppu, jafnvel ekki í kreppunni miklu, heimskreppunni 1929-39. Það kann að stafa af því, að kanadískir stjórnmálamenn hafa ævinlega haldið sig í hæfilegri fjarlægð frá bankamönnum og ekki heldur þegið umtalsvert fé af bönkunum: þar hefur ekki verið innangengt á milli. Í Kanada er ýmislegt eins og það á að vera. Meðalfjölskylda í Kanada hefur nú í fyrsta sinn frá því mælingar hófust meira milli handanna en meðalfjölskylda í Bandaríkjunum.